در همه حال خدا را بخوانید

 [سوره یونس (10): آیه 12]
وَ إِذا مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا لِجَنْبِهِ أَوْ قاعِداً أَوْ قائِماً فَلَمَّا کَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا إِلى‏ ضُرٍّ مَسَّهُ کَذلِکَ زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ (12)
و هنگامى که ضررى به انسان برسد، در حالى که به پهلو خوابیده یا نشسته و یا ایستاده است، ما را مى‏خواند، ولى چون ضرر را از او برطرف ساختیم، چنان به راه خود مى‏رود که گویى هرگز ما را براى گرفتارى که به وى رسیده بود، نخوانده است! این گونه براى اسرافکاران، عملکردشان زیبا جلوه مى‏کند.نکته‏ ها:
بارها خداوند از ناسپاسى انسان گِله کرده که در هنگام اضطرار و سختى خدا را مى‏خواند، ولى پس از حلّ مشکل، از خدا غافل مى‏شود و او را فراموش مى‏کند.پیام ها:
1 ایمان به خداوند، در عمق روح انسان عجین شده و حوادث تلخ، عامل بیدارى این و جدان و فطرت خداجوى اوست. «مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا» 2آنان که دعا و نیایش موسمى دارند، مورد انتقاد و کارشان بى‏ارزش است. «مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا»

3 دعا در هر حال جایز است ایستاده، نشسته یا خوابیده. «لِجَنْبِهِ»، «قاعِداً»، «قائِماً»

4 نیایش خالصانه، سبب رفع گرفتارى است. «دَعانا» … «کَشَفْنا»

5 رفاه، زمینه‏ى غفلت است. «فَلَمَّا کَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا»

6انسان، ناسپاس است. «مَرَّ کَأَنْ لَمْ یَدْعُنا»
7 آنان که خدا را فراموش کنند، زندگى مادّى در نظرشان زیبا جلوه مى‏کند. «زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ»

8 فراموش کردن الطاف خداوند، نوعى اسراف است. «مَرَّ» … «لِلْمُسْرِفِینَ»

9 هر کس در رفاه، غافل و در گرفتارى دعا کند، مسرف است. «مَسَّ الْإِنْسانَ الضُّرُّ دَعانا» … «فَلَمَّا کَشَفْنا عَنْهُ ضُرَّهُ مَرَّ» … «زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ»

10 مرفّهان، از خودراضى‏اند. «زُیِّنَ لِلْمُسْرِفِینَ ما کانُوا یَعْمَلُونَ»

منبع: تفسیر نور، ج‏5، ص: 190

دکمه بازگشت به بالا