امامان از جهت ولایت تکوینی چه جایگاهی دارند؟

ولى اللَّه بودن امامان علیهما السلام‏

«ولىّ» یکى از اسماى الهى است و از آنجا که «اسماء اللَّه» باقى و دائم‏اند، انسان کامل- که مظهر اتَم و اکمل اسماى الهى است- صاحب ولایت کلیه دائمى است و مى‏تواند به اذن او، در ماده کائنات تصرف کند و قواى ارضى و سماوى را تحت تسخیر خویش در آورد. این ولایت تکوینى، از ویژگى‏هاى‏

برجسته امام علیه السلام به شمار مى‏رود[1] و از همین‏رو هر چیزى را اراده کند، به اذن خداوند، در جهان واقع مى‏شود.[2]

گفتنى است واجد مقام ولایت- که تحت تدبیر خاص خداى سبحان قرار گرفته و در واقع تحت ولایت او است- مأمور محض بودن خود را مى‏داند و به هیچ وجه داعى استقلال ندارد؛ زیرا ولایت اذنى با استقلال سازگار نیست.

انسان وقتى دریافت که اراده او، مقهور اراده خداى سبحان است؛ مى‏تواند به مقام شامخ «ولایت» نایل آید.[3]

چون بپرّاند مرا شه در روش‏ مى‏پرم بر اوج دل چون پرتوش‏
همچو ماه و آفتابى مى‏پرم‏ پرده‏هاى آسمان‏ها مى‏درم‏[4]

______________________________

پی نوشت ها:
[1] ( 1). انسان کامل از دیدگاه نهج البلاغه، صص 56- 57.

[2] ( 2). تفسیر موضوعى قرآن کریم، ج 6، ص 160.

[3] ( 3). تفسیر موضوعى قرآن کریم، ج 7، ص 175.

درباره ولایت تکوینى ر. ک:

الف. علامه طباطبایى، ولایت نامه، ترجمه همایون همتى،( امیرکبیر، تهران: چاپ اوّل، 1366، مجموع کتاب).

ب. استاد حسن زاده آملى، مجموعه مقالات،( مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامى، قم: چاپ دوّم، 1364 ش)، صص 31- 82.

[4] ( 4). مثنوى، دفتر دوم، ابیات 1158- 1159.

دکمه بازگشت به بالا